Nowości

Zagadnienie rezydencji podatkowej

Termin rezydencja podatkowa określa kto i w jakim zakresie podlega opodatkowaniu w danym państwie. Zagadnienie rezydencji podatkowej nabiera szczególnej wagi w odniesieniu do cudzoziemców, w stosunku do których zachodzi konieczność ustalenia, czy podlegają oni lokalnemu prawu podatkowemu.

Ustalenie miejsca rezydencji podatkowej ma kluczowe znaczenie z punktu widzenia prawa podatkowego obowiązującego w danym państwie. W Polsce szczegółowe zasady określające zasady rezydencji podatkowej znajdują się w ustawie o podatku dochodowym od osób fizycznych z dnia 26 lipca 1991 roku.

Kto jest rezydentem podatkowym?

Podstawowym czynnikiem pozwalającym określić, kto jest rezydentem podatkowym na obszarze objętym lokalnym prawem podatkowym, jest miejsce zamieszkania. I tak: osoby, które w danym roku podatkowym zamieszkiwały w Polsce, były tutaj zatrudnione i posiadały polską rezydencję podatkową, zobowiązane są rozliczać się ze swoich dochodów na terenie Polski. Z drugiej strony, sformułowanie, do którego odwołuje się prawo podatkowe, mianowicie „centrum interesów życiowych” podatnika nie precyzuje, co należy przez nie rozumieć, w szczególności zaś nie odpowiada na pytanie, czy pobyt tymczasowy na terenie obcego kraju należy utożsamiać z centrum interesów życiowych danej osoby, jeśli jej najbliższa rodzina wciąż przebywa w kraju pochodzenia. Sporne kwestie regulowane są orzecznictwem. Tu zazwyczaj uznaje się, że interesy życiowe osoby rozliczającej się z dochodów są umiejscowione tam, gdzie przebywają jej najbliżsi, rodzina i przyjaciele, a także tam, gdzie osoba rozliczająca się prowadzi działalność gospodarczą, kulturalną, polityczną, wreszcie tam, gdzie osoba zarządza swoim majątkiem. Innym kryterium pozwalającym stwierdzić, że cudzoziemiec podlega krajowemu prawu podatkowemu, liczba dni spędzonych w Polsce w danym roku podatkowym. Przyjmuje się, że minimalna liczba wynosi 183 dni. Zazwyczaj wystarczy spełniać jedno z wymienionych kryteriów, aby z uzyskanych dochodów rozliczać się na terenie Polski.

Rezydencja podatkowa a ograniczony obowiązek podatkowy

Stwierdzenie, że w danym przypadku mamy do czynienia z rezydencją podatkową ma kluczowe znaczenie dla ustalenia, które z dochodów osiągniętych przez podatnika objęte zostaną obowiązkiem podatkowym. Rezydencja podatkowa oznacza bowiem bezwzględnie nieograniczony obowiązek podatkowy. Innymi słowy, dotyczy wszystkich dochodów uzyskanych przez podatnika, w tym również i tych, które uzyskane zostały poza granicami kraju. Jeśli zaś, w danym przypadku nie stwierdzono rezydencji podatkowej, ponieważ żadne z wymienionych wcześniej kryteriów nie zostały spełnione, osoba podlega jedynie ograniczonemu obowiązkowi podatkowemu. Ograniczony obowiązek podatkowy oznacza, że osoba rozlicza się wyłącznie z tych dochodów, które uzyskała na terenie danego kraju i nie obejmuje tych spośród dochodów, które uzyskała na terenie innego państwa.

Gdzie i jak w takim razie się rozliczać?

W przypadku stwierdzenia rezydencji podatkowej należy złożyć w Polsce deklarację PIT-36 i rozliczyć na niej wszystkie swoje dochody, zarówno te uzyskane na terenie Polski, jak i w innym państwie. Cudzoziemiec, który nie posiada statusu rezydenta podatkowego, objęty jest co najwyżej ograniczonym obowiązkiem podatkowym. Tu jednak zachodzi ryzyko podwójnego opodatkowania – aby go uniknąć, kraje podpisują umowy o unikaniu konfliktu podwójnego opodatkowania. Jeśli taką umowę zawarto, cudzoziemiec może rozliczać się tylko w jednym kraju.

Jeśli jesteś obywatelem Ukrainy i chcesz wiedzieć więcej na temat deklaracji PIT dla Ukraińca to znajdziesz takie informacje na stronie www.e-pity.pl.

 

Materiał zewnętrzny

Zobacz